Ang Kabiguan ay Bahagi ng Plano

Si Nephi ay punung-puno ng pananampalataya sa pagbabalik niya at ng kanyang mga kapatid para sa mga laminang tanso, ngunit hindi nito napigilan si Nephi na mabigo—nang dalawang beses (tingnan sa 1 Nephi 3). Ngunit ang kanyang pananampalataya sa harap ng kabiguan ay nakatulong upang ibaling niya ang kanyang pagkabigo sa paghahanda para sa tagumpay. Nakatulong ba ang naunang mga bigong pakikiharap niya kay Laban sa paghahanda ni Nephi na makilala siya, gayahin siya, mahanap ang tirahan niya, at makalabas dala ang mga banal na kasulatan? Hindi tayo nakatitiyak. Ngunit alam natin na ang tagumpay natin sa hinaharap ay kadalasang nagaganap sa kabila ng mga nakaraang kabiguan.

Matapos malaman ni Joseph Smith na ang 116 na mga pahina ng manuskrito ng Aklat ni Mormon ay nawawala, tumangis siya, “Nawala na ang lahat!”¹ Alam niyang nabigo siya. Alam niya na kagagalitan siya at posibleng itakwil. Ngunit hindi nawala ang lahat. Inasahan na ng Diyos ang pagkabigo ni Joseph 2,000 taon pa bago ito nangyari at naghanda para rito.

Gayundin, inasahan na ng Diyos ang ating mga kabiguan bago pa man ginawa ang daigdig.² Nagagawa niyang baguhin kahit ang ating mga pagkakamali na maging mga biyaya (tingnan Mga Taga Roma 8:28). At nagpadala Siya ng Tagapagligtas upang kapag sa ating mga kabiguan ay sangkot ang kasalanan, maaari tayong magsisi, pinahihintulutan tayong “matuto sa [ating] karanasan nang hindi hinahatulan dahil dito.”³

Si Abinadi ay tinawag para mangaral ng pagsisisi sa mga tao. Kung ibinatay ni Abinadi and kanyang tagumpay sa bilang ng mga tao na nagsisi, maaaring namatay siyang naniniwala na siya ay isang malaking kabiguan. Sa unang pagkakataon na binalaan niya ang mga tao ni Haring Noe na magsisi, tinanggihan siya at halos hindi siya nakatakas nang buhay. (Tingnan sa Mosias 11:20–29.) Sa halip na sumuko, sinubukan niyang muli, kahit na alam niya na maaari siyang mapatay—at pinatay nga siya.

Ngunit dahil hindi siya sumuko, ang mga tao ay nagsisi rin sa huli (tingnan sa Mosias 21:33). Dagdag pa rito, si Alma ay nagbalik-loob, nagturo, at nagbinyag ng maraming tao, at inorganisa ang Simbahan sa mga Nephita. Ang mga inapo ni Alma ang namuno sa Simbahan, at minsan sa bansa, hanggang sa pagdating ni Jesucristo, na binabago ang loob ng libu-libo, kabilang ang karamihan sa mga Lamanita (tingnan sa Helaman 5:50). Ang isang tao na hindi sumusuko sa harap ng kabiguan ay maaaring gumawa ng hindi kapani-paniwalang kaibhan.

Si Oliver Granger ay nasanay sa pagkakaroon ng awtoridad upang magawa ang mga bagay. Bago siya sumapi sa Simbahan noong 1830s, siya ay naging county sheriff, koronel sa milisya, at isang lisensyadong tagahikayat sa kanyang simbahan. Matapos sumapi, nagmisyon siya nang dalawang beses at naging miyembro ng Kirtland high council. Ngunit noong panahon na iyon, binigyan ni Joseph Smith si Oliver ng halos imposibleng gawain na isaayos ang mga gawain ng mga lider ng Simbahan na pinaalis sa Kirtland.⁴

Ramdam na tila isa siyang bigo, pumunta si Oliver kay Joseph at narinig na sinabi ng Panginoon, “naaalaala ko ang aking tagapaglingkod na si Oliver Granger; … at kapag siya ay bumagsak siya ay babangong muli, sapagkat ang kanyang hain ay mas banal sa akin kaysa sa kanyang yaman” (D at T 117:12–13). Mula kay Oliver, natututuhan natin na ang resulta na hinahanap ng Diyos ay hindi ang lagi tayong makakita ng tamang solusyon sa ating mga problema, kundi ang matuto tayo mula sa pagharap sa mga iyon.

Nandito tayo upang matuto at lumago, ngunit ang paglago ay hindi dumarating nang walang oposisyon. Lahat tayo ay nagkakamali, sabi ni Pangulong Dieter F. Uchtdorf, Pangalawang Tagapayo sa Unang Panguluhan, ngunit “ang ating tadhana ay hindi nasusukat sa dami ng pagkadapa natin kundi sa dami ng ating pagbangon, pagpagpag ng dumi sa ating sarili, at pagpapatuloy.”⁵